Książka ta, tak jak wszystkie inne książki Copleya, jest pisana nie tylko piórem, ale także sercem. Jest w niej sens i logika, ale jest też wiele ciepła i zrozumienia dla czytelnika. Autor wie, że czytelnikowi nie zawsze będzie łatwo pójść śladami jego wskazówek. Dlatego utożsamia się z nim – idzie z nim razem, dzieląc jego porażki i zwycięstwa. Nie moralizuje, nie napomina, ale zachęca i pociąga. Dzieli się swoim życiem. Wiele przykładów ilustrujących omawiane sprawy, to jego własne przykłady. Jego osobiste niepowodzenia i zwycięstwa. To, o czym tutaj pisze, doświadczył sam. Daje to czytelnikowi poczucie bezpieczeństwa. Rodzi ufność dziecka, które podąża za rodzicem lub starszym rodzeństwem.
Zaletą jest także to, że książka jest adresowana do wszystkich, którzy są przywódcami w kościele, bez względu na to, na jakim poziomie i jakiej grupie osób przewodzą. Adresowana jest do pastorów, starszych zboru, diakonów, oraz prowadzących różnorodne inicjatywy zborowe. Jest też dla tych mężczyzn i kobiet, członków kościoła, którzy dopiero chcieliby przyłączyć się do służby przewodzenia innym.
